Διατροφικές Οδηγίες για τους Αθλητές Υψηλών Επιδόσεων στoν Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο

Σκοπός: Στην εργασία παρουσιάζονται οι επικρατούσες απόψεις σχετικά με τη διατροφή των αθλητώνυψηλών επιδόσεων στον αρχαιότητα. Για την ολοκλήρωση της μελέτης εξετάστηκαν πηγές της αρχαιοελ-ληνικής γραμματείας, κυρίως πραγματείες ιατρών και φιλοσόφων οι οποίες θέτουν ζητήματα της υγείας και του τρόπου ζωής. Υλικό-Μέθοδος: Το υλικό της μελέτης αντλήθηκε από έργα του Ιπποκράτη, του Γαληνού, του Διοσκουρίδη, του Αθήναιου του Ναυκρατίτη, του Πλάτωνα, του Ορειβάσιου, του Παυσανία, του Επίκτητου, του Διογένη Λαέρτιου, του Δίωνα, του Ευσέβιου, του Πολυδεύκη, του Αιλιανού, του Φιλό-στρατου, του Πορφύριου, του Ομήρου και του Πλίνιου του πρεσβύτερου. Αποτελέσματα: Η διεξοδική εξέταση των πηγών αποκαλύπτει ότι κατά την αρχαιότητα η διατροφή των αθλητών θεωρούταν καθο-ριστικής σημασίας για την επίτευξη υψηλών αγωνιστικών επιδόσεων. Μέσα από την ανασκόπηση των διαιτητικών πρακτικών τις οποίες εφάρμοζαν συγκεκριμένοι Ολυμπιονίκες, αποκαλύπτονται οι διάφορες απόψεις σε σχέση με το ρόλο της διατροφής στην αθλητική προετοιμασία και επίδοση, καθώς και τις διαφοροποιήσεις στη διάρκεια του χρόνου. Ως ιδανική για την αγωνιστική απόδοση, αρχικά θεωρούταν μια δίαιτα η οποία παρείχε μεγάλες ποσότητες φρέσκου τυριού, σιταριού και ξερών σύκων. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου, οι συστάσεις για τους αθλητές εστίασαν όλο και περισσότερο στον τρόπο που τα διαφορετικά είδη διατροφής συμβάλλουν στην ανάπτυξη δύναμης και βέλτιστης σωματικής διάπλασης και οι αθλητές, επί το πλείστον, βάσιζαν τη δίαιτά τους στο κρέας. Συμπέρασμα: Η καλλιέργεια του αθλητικού συναγωνισμού στον αρχαίο κόσμο δημιούργησε την ανάγκη για μια ειδική αθλητική διατροφή, η οποία διαφοροποιούταν τόσο ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε αθλητή, όσο και ανάλογα με το αγώνισμα στο οποίο ειδικευόταν. Hellenic J Nutr Diet 2018, 5(1):12-18